Uit het reisdagboek

Weer zo'n lekker eettentje.

Op de verjaardag van Patries: batikken.

Oh heerlijke curry's

Er gebeurt niet heel veel in Nenasi.

De badmintonvereniging annex hotel in Pekan.

Woensdag 11 februari.
De wekker gaat om kwart voor 7. Het blijft een beetje gek om als je alle tijd van de wereld hebt een wekker te zetten, maar we willen het koelste moment van de dag benutten om te fietsen. In een half uur heeft iedereen een paar kleffe broodjes met pindakaas en jam naar binnen gewerkt. Henk shouwt de fietsen, die bijna altijd op onze kamer(s) staan, van de eerste verdieping naar beneden. De tassen doen we samen en voor half 8 verlaten we Kuala Rompin via Highway 3 aan de ooskust van Maleisie. Het is hier een stuk rustiger op de weg dan aan de westkust, maar we moeten alert blijven, vooral met de grote vrachtwagens. Fietspaden kennen ze hier nu eenmaal niet. Na een uur (ongeveer 15 km) houden we de eerste pauze. We zijn de laatste tijd aan de thee: the tarik (trek thee): thee met een zoete room er doorheen 'getrokken'. De kaart van de route komt zoals in bijna iedere pauze op tafel, de kinderen vinden dat alle drie interessant. Als we verder fietsen komen we door dorpjes van de Orang Asli, de aborginals van Maleisie. Mensen met een ander uiterlijk en op het eerste gezicht ook armoediger. De huisjes lijken meer hutten, dat hebben we nog niet zo gezien hier. Het is een stuk met verder weinig bebouwing en weinig eetplekjes dus houden we nog een korte pauze (met koek en snoep en water) om rond een uur of elf Nenasi binnen te fietsen. Op de kaart een redelijke plaats, in werkelijkheid een verzameling houten huizen en een pier voor de visserboten. Gelukkig had Henk gister ontdekt dat hier een soort motel was. De eigenaar staat ons al op te wachten en heeft een kamer voor ons en een kamer voor de fietsen vrij gemaakt. Wat aardig. Het ziet er allemaal wel 'basic' uit. 'Basic' betekent voor de kinderen: een slaapplaats die wel ok is voor een nachtje: dunne matrasjes, koude douche, een niet al te frisse wc (die meestal pas doortrekt als je veel emmers water ingooit).
We eten in het dorp (in een gezellig omgebouwde garage): rijst met fish curry en de kinderen rijst met ommelet. We wandelen nog even naar het strand en staan te kijken van de krakkemikkigheid van de huizen. Dit is wel wat anders dan de steden aan de andere kant van Maleisie. De middag brengen we door met chillen en een potje monopolie. Na het avondeten (het vooral bij Tycho zeer favoriete roti canai, zie eerdere foto's) neemt de baas van het motel ons mee naar de pier waar net de vissersboten terugkomen van de zee. Grote manden met allerlei vis worden aan de wal gehesen. Een hard bestaan: 6 dagen in de week van 6 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds zijn de vissers in de weer. We mogen een visserboot van binnen bekijken. Een onverwacht leuk "uitstapje". Daarna nog een potje voetbal en backgammon en naar bed.

Donderdag 12 februari.
Om 6 uur horen we al de moskee van het dorp. Een klein uur later kraait ook onze haan (de mobiele wekker) en volgt het vlotte ochtendritueel. Als het licht is zitten we al op de fiets (om 7.20 uur op z'n vroegst). Het landschap is minder overweldigend groen dan we gewend zijn. Wel fietsen we op een gegeven moment weer vlak langs de zee. Af en toe passeert er een toeterende of zwaaiende (vracht) auto. Het enthousiasme van de mensen blijft leuk. Isabel zingt weer haar hele arsenaal van kinderen voor kinderen liedjes en de mannen voorop praten over voetbal (al die nieuwe vi's en kick it's geven Daniel veel inspiratie). Totdat Tycho ook aandacht wil en we een spelletje ' dierenradertje' doen. De tweede pauze (na 30 km) drinken we thee in een klein eettentje (een stenen winkeltje met een houten uitbouw) langs de weg. Een typisch gezicht: wat rijst etende mannen die zitten te kletsen. Isabel en Daniel beantwoorden de inmiddels standaard vragen die we krijgen:
-Where do you come from? (Netherlands, Holland of als ze het echt niet verstaan: Belanda)
- How old are you?
Verfrist fietsen we verder. Isabel fietst nu naast me voorop en ik hoor Daniel honderuit praten tegen Patries.
Isabel trapt flink door. Af en toe kijk ik op haar kilometerteller, 16 of 17 km per uur. Ze wil er graag snel zijn want in Pekan blijven we een paar dagen hebben we beloofd. Als we Pekan in fietsen blijkt ook dit maar een klein plaatsje te zijn, maar wel redelijk modern. We hebben in de Lonely Planet gelezen over een mooi hotel, een ouderwets houten huis maar wel heel goed onderhouden. ' Fully booked' blijkt echter als we er zijn. Shit, daar hadden we niet op gerekend. Meestal bellen we even van te voren in kleine plaatsjes, in grotere is altijd wel plek. We kijken bij een ander hotel, maar dat is echt te smerig. Ik zie Isabel haar gezicht, dat rood is aangelopen van de warmte en inspanning, betrekken. Iemand wijst ons op een groot gebouw aan de overkant van de straat. Het blijkt een Chinees vereningingsgebouw te zijn met een groot badmintonveld binnen en op de bovenste verdieping een stuk of wat kamers. Een klein, oud, gebocheld chinees mannetje laat het ons zien. Het is 'basic', gaat net dus. Opgelucht sjouwen we de spullen naar boven. De kinderen gaan zelf verderop in de straat blikjes drinken halen. Net aangekomen in een nieuwe plaats en toch voelen ze zich zo vrij. Na het eten (oh heerlijke curry's: keuze uit wel 20 verschillende bakken) krijgen de kinderen een beloofde dikke ijsco.
's Middags doen we een taak rekenen, chillen we, doen een spelletje en de jongens gaan voetballen op het badmintonveld. We houden een korte vergadering over wanneer verder. We hadden beloofd hier langer te blijven, maar dit is geen ideale plek. Het compromis is dat een dag blijven om bij te komen en dan verder gaan.

Vrijdag 13 februari
Rustdag: ontbijt op bed. Patries kookt eitjes en zet oploskoffie met onze waterkoker. We eten kleffe broodjes met zelf gekookt eitjes, een kopje oplosnescafe (we hebben een simpel waterkokertje gekocht in Thailand) en de kinderen lezen boekjes op bed. Ik haal een krantje (ze hebben hier twee redelijke engelse kranten, met veel engels voetbal) en we knooien een beetje aan. We maken een fietstochtje door het dorp. Langs het paleis van de sultan en het plaatselijke polo-veld. En langs mooie hoten huizen. We drinken thee met lekkere cakejes en samosa's. De man blijkt de tuinman van de sultan te zijn die in de pauze zijn vrouw even meehelpt. Later doen we wat huiswerk: rekenen, goed gelezen. De kinderen vinden het vooral leuk om schoolwerk samen te doen. Ook voor ons is het leuk om te zien wat ze doen en het samen te doen. We liggen, zo blijkt uit een e-mail, goed op schema. Tijdens het avondeten (Tycho heeft weer geluk) hebben we de grootste lol. Ik zie dat iedereen zit te zweten. Dat doen we eigenlijk altijd wel, bij het minste beetje inspanning voel je het al stromen. Toch hebben we er steeds minder last van. Ook Daniel, die de eerste maanden de bal niet heeft aangeraakt, is nu wel flink aan het voetballen. Ook hier in Pekan hebben ze een voetbalveld, zodat we 's avonds een balletje trappen. Tych en Ies zitten ondertussen in een speeltuintje.

Zaterdag 14 februari
Om 7 uur 's ochtends beantwoord ik al de eerste 'where do you come from' vragen, gesteld door een chinese man die op de gang zit te roken. Al snel zijn we op weg naar Kuantan. De eerste 15 km vallen tegen. Redelijk drukke weg met niet altijd een goede vluchtstrook. Gelukkig hebben we een goede kaart van de provincie en vinden we een goede afslag en komen op een rustige weg (zie filmpje). Met de stemming er goed in vervolgen we onze weg. Tycho levert commentaar op alles wat hij ziet: 'vette mooie moskee man', 'kijk een blauw vogeltje', 'alweer een dode slang, pap'. Het wordt een redelijk lange fietsdag, maar het tempo ligt hoog. Patries die even gestopt is om een foto te maken, kan bijna niet meer aanhaken. Het laatste stuk wordt weer drukker. Een indische buschauffeur toetert van enthousiasme. Omdat hij iedere paar honderd meter stopt om iemand in de bus te laten en hij iedere keer weer toetert, trekken we samen op. Vlak voor Kuantan moeten we nog een pittige brug over. Isa is als eerste boven, ze ruikt de stal al. We zien Kuantan liggen en rijden het stadje binnen. Hier weer de gebruikelijke veelheid auto's, shopping malls, etc.
We vinden een lekker hotel met schone lakens, een wc die direct doortrekt en hele lekkere bedden. Naast het lekkere hotel is indisch eten voor de kinderen (en voor ons) een beloning. Bananaleaf: wat groenten, rijst en curry's op een bananenblad en lekker met je handen eten. Fried chicken erbij. 'Very good food', aldus Tycho.
De kinderen blijven de hele dag druk, wrs de adrealine en het feit dat we er zijn. 's Avonds kijk ik met Daniel een FA-cup wedstrijd op een groot scherm, in een eettentje langs de rivier. Het is de eerste wedstrijd in lange tijd die hij ziet. We zitten lekker buiten en hij glundert helemaal. Het is een mooie zomeravond in februari.

Zondag 15 februari
De day after. Iedereen is moe en wat prikkelbaar. Een beetje de dag doorkomen met spelletje, eten, badderen. Midden in het stadje is een moskee en daarnaast 2 voetbalvelden. Hier brengen we het laatste deel van de dag door. Isabel wil graag in de moskee kijken, dat hebben we al lange tijd niet gedaan. Patries hijst zich in een lange juk met capuchon en een jongen leidt ons rond. Hij is trots op de moskee en vindt het zichtbaar leuk om ons rond te leiden.

Programma rest van de week: morgen uitstapje, dinsdag fietsen naar Cherating en daar een paar dagen lekker aan het strand blijven, in dit geval zelfs op het strand, met uitzicht op de zuid-Chinese zee.

Proefje, misschien later meer

Ietsje eerder

Een goedkope andere vlucht gevonden betekent dat we 25 minuutjes eerder thuis zullen zijn: 5 april, 6.35 uur met Malaysia Airlines vanaf KL.

vrijheid

Nog even een aanvulling,dit vindt Patricia van op reis zijn:
Het vrijheidsgevoel van op reis zijn is zo lekker. Dat je elke dag zelf kan bepalen wat je wilt gaan doen: fietsen, luieren, zwemmen, uitstapje, boekje lezen, even niet nuttig zijn. Thuis staat het leven deels vast, natuurlijk hebben we zelf gekozen hoe we ons leven willen invullen(en dat beviel ook goed trouwens), maar even uit die maalstroom is fijn.
En het fietsen is ook heerlijk. Het in beweging zijn, het buiten zijn, je kan alles goed zien, horen en ruiken, daardoor ervaar ik het ook echt goed naar mijn idee.
Een geur die echt bij Azie hoort: de geur van fikkies, overal wordt afval verbrandt, dat is nu zo en 12 jaar geleden ook.

Het is straks fijn om weer thuis te zijn, maar dit ga ik ook missen.

De duimen gaan weer omhoog!

Fijn hoor, al die post!

Brrr...

De kaart van Maleisie (even een kwartslag draaaien), met onze route.

Daniel aan het voetballen met de jongens op Pulau Tioman.

Deze reizigers zijn zo te zien erg gelukkig met elkaar!

Jazeker, de duimen gaan weer omhoog! In eerste instantie van de vriendelijke Maleisiers die ons onderweg met de duim omhoog begroeten, vaak samen met de kreet 'Welcome to Malaysia!'. Hoewel we ook een keer voor het stoplicht stilstonden en er twee oude chineze mensen op de brommer naast ons stonden en ons uitgebreid bekeken. Ik (patricia) lachte vriendelijk, en toen het stoplicht op groen sprong zei de meneer: "too dangerous!", voordat hij wegreed.

En we zijn blij dat we weer kunnen fietsen, want de fietsen hebben twee weken stil gestaan, nadat Henk vlak voor Batu Pahat een klapband kreeg. Met een taxi werd hij 'afgevoerd' (zo voelde het echt even), een taxi die overigens nog even flink op de rem moest voor een overstekende cobra. Inmiddels nieuwe bandjes gehaald in Singapore en nu duimen dat de boel een beetje heel blijft.

De duimen gaan ook omhoog voor de mensen die gerageerd hebben op mijn oproep van een paar weken geleden en post hebben opgestuurd. Super! De kinderen vinden het heerlijk om weer lekker nederlands te lezen. (En te smikkelen van de drop en kitkat). We zaten een tijdje met al vele malen gelezen stripjes en haalden daarom engelstalige voetbalbladen of Tom en Jerry in het Chinees, engelse les boekjes en heel veel potjes backgammon, vooral Isabel en Patries voeren een heftige strijd, het is ondertussen 93- 88 voor Isabel en het lukt mij maar niet om op kop te staan.

Het niet fietsen betekende even lekker relaxen op het eiland Tioman, en op en neer met de bus naar Singapore. En met de bus reizen betekent ook wachten (er zijn er bij die niet altijd even geduldig zijn).

Ondertussen zijn we gewend aan het leven hier, maar af en toe staan we toch nog wel even te kijken. Zo wilde Daniel na het fietsen even gaan zitten in een stoel in het bungalowtje, maar daar lag iets op wat hij maar even aan de kant duwde. Het 'iets' begon te bewegen en een beetje te sissen. Het bleek inderdaad een slang(etje) te zijn. Vorige week dacht Patricia even lekker in een hangmatje te kunnen relaxen op het strand. Vanuit haar (inmiddels bijna dichtgevallen) ooghoeken zag ze iets over het strand schuivelen. Het bleek een bijna 2 meter lange lizzard te zijn die op zoek was naar eten en het uiteindelijk vond tussen het afval van ons ontbijtplekje!

En pauze nemen tijdens het fietsen is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet aan de ruigere oostkant waar we nu zijn. De apen zitten te loeren en komen steeds dichterbij, waardoor we al weer snel op de fiets zitten, want helden met dieren zijn we nog steeds niet(wel minder bang dan eerder). Wat ook niet went is de vriendelijkheid van de mensen. Een mevrouw in Taiping die ons aansprak en twintig minuten later een zak met lekkere cakejes bracht. Mensen in Klang die toen we even gedesorienteerd waren en op zoek waren naar een hotel ons sommeerden achter hen aan te rijden en ons bij een hotel afleverden. En Isabel maakte een vriendinnetje in het zwembad, daar kreeg ze bij wijze van afscheidscadeautje, 5 mooie kunstbloemen van met eieren eraan(waar die eieren voor staan dat is ons niet duidelijk).

Die klapband was dus even tegenvaller(vooral voor Henk), maar kwam ook heel goed uit(meer voor Patries, want...). Hierdoor konden we even heerlijk relaxen op Pulau Tioman, zo'n mooi tropisch eilandje met palmbomen en een hangmatje enzo. (... dat wilde Patries zo graag nog eens doen) En we konden even stilstaan om het laatste deel van onze reis te plannen. En iedereen kon weer even helemaal fit worden. We wilden eigenlijk nog graag een ander land bezoeken maar de opties waren ongeschikt in verband met dat er malaria was, of te heet of te lange dagafstanden of teveel verkeer op de weg. Tja, we zijn er ondertussen wel achter dat je niet zomaar met drie kinderen door Azie fietst.

We waren ondertussen aan de andere kant van Maleisie en realiseerden ons dat er hier nog een mooie tocht te maken is (zie kaart). Vanuit Mersing naar Kota Bahru, een stuk van zo'n 560 kilometer met links de jungle en rechts het strand. En genoeg leuke dingen om te doen. En naar het schijnt goede, niet te drukke wegen. Dus dat gaan we doen, en we hebben veel zin in de laatste 8 weken van onze reis. Fietsen geeft zo'n vrijheid en zo veel mooie indrukken onderweg. En we worden er allemaal vrolijk van, hoewel het soms best even afzien is.

We hebben de tickets naar huis geboekt. Op zondag 5 april om 7.00 uur komen we op Schiphol aan. We hebben hier dus nog 8 weken, voldoende om het stuk naar boven te fietsen en nog ergens te relaxen.

De reacties van de kinderen op het feit dat we over een behapbare tijd naar huis gaan:

Tycho (nadat hem was uitgelegd dat het nog 8 weken dus 56 nachtjes duurt voordat we naar huis gaan): 'Telt vandaag ook mee?'

Isabel (tegen Patricia): dan zie ik jou niet meer elke dag!

Daniel: haalde zijn schouders op. (Maar we merken aan hem dat het verlangen om met zijn vriendjes te spelen en lekker te voetballen begint te groeien, zonder overigens dat hij er last van heeft).

Het blijft mooi om te zien hoe de kinderen, die we toch voor een lange periode uit hun fijne nederlandse leven hebben gehaald, genieten van de dingen die we doen. En van ons en van elkaar. Je kinderen worden je medereizigers, het blijft een bijzondere ervaring......