De duimen gaan weer omhoog!

Fijn hoor, al die post!

Brrr...

De kaart van Maleisie (even een kwartslag draaaien), met onze route.

Daniel aan het voetballen met de jongens op Pulau Tioman.

Deze reizigers zijn zo te zien erg gelukkig met elkaar!

Jazeker, de duimen gaan weer omhoog! In eerste instantie van de vriendelijke Maleisiers die ons onderweg met de duim omhoog begroeten, vaak samen met de kreet 'Welcome to Malaysia!'. Hoewel we ook een keer voor het stoplicht stilstonden en er twee oude chineze mensen op de brommer naast ons stonden en ons uitgebreid bekeken. Ik (patricia) lachte vriendelijk, en toen het stoplicht op groen sprong zei de meneer: "too dangerous!", voordat hij wegreed.

En we zijn blij dat we weer kunnen fietsen, want de fietsen hebben twee weken stil gestaan, nadat Henk vlak voor Batu Pahat een klapband kreeg. Met een taxi werd hij 'afgevoerd' (zo voelde het echt even), een taxi die overigens nog even flink op de rem moest voor een overstekende cobra. Inmiddels nieuwe bandjes gehaald in Singapore en nu duimen dat de boel een beetje heel blijft.

De duimen gaan ook omhoog voor de mensen die gerageerd hebben op mijn oproep van een paar weken geleden en post hebben opgestuurd. Super! De kinderen vinden het heerlijk om weer lekker nederlands te lezen. (En te smikkelen van de drop en kitkat). We zaten een tijdje met al vele malen gelezen stripjes en haalden daarom engelstalige voetbalbladen of Tom en Jerry in het Chinees, engelse les boekjes en heel veel potjes backgammon, vooral Isabel en Patries voeren een heftige strijd, het is ondertussen 93- 88 voor Isabel en het lukt mij maar niet om op kop te staan.

Het niet fietsen betekende even lekker relaxen op het eiland Tioman, en op en neer met de bus naar Singapore. En met de bus reizen betekent ook wachten (er zijn er bij die niet altijd even geduldig zijn).

Ondertussen zijn we gewend aan het leven hier, maar af en toe staan we toch nog wel even te kijken. Zo wilde Daniel na het fietsen even gaan zitten in een stoel in het bungalowtje, maar daar lag iets op wat hij maar even aan de kant duwde. Het 'iets' begon te bewegen en een beetje te sissen. Het bleek inderdaad een slang(etje) te zijn. Vorige week dacht Patricia even lekker in een hangmatje te kunnen relaxen op het strand. Vanuit haar (inmiddels bijna dichtgevallen) ooghoeken zag ze iets over het strand schuivelen. Het bleek een bijna 2 meter lange lizzard te zijn die op zoek was naar eten en het uiteindelijk vond tussen het afval van ons ontbijtplekje!

En pauze nemen tijdens het fietsen is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet aan de ruigere oostkant waar we nu zijn. De apen zitten te loeren en komen steeds dichterbij, waardoor we al weer snel op de fiets zitten, want helden met dieren zijn we nog steeds niet(wel minder bang dan eerder). Wat ook niet went is de vriendelijkheid van de mensen. Een mevrouw in Taiping die ons aansprak en twintig minuten later een zak met lekkere cakejes bracht. Mensen in Klang die toen we even gedesorienteerd waren en op zoek waren naar een hotel ons sommeerden achter hen aan te rijden en ons bij een hotel afleverden. En Isabel maakte een vriendinnetje in het zwembad, daar kreeg ze bij wijze van afscheidscadeautje, 5 mooie kunstbloemen van met eieren eraan(waar die eieren voor staan dat is ons niet duidelijk).

Die klapband was dus even tegenvaller(vooral voor Henk), maar kwam ook heel goed uit(meer voor Patries, want...). Hierdoor konden we even heerlijk relaxen op Pulau Tioman, zo'n mooi tropisch eilandje met palmbomen en een hangmatje enzo. (... dat wilde Patries zo graag nog eens doen) En we konden even stilstaan om het laatste deel van onze reis te plannen. En iedereen kon weer even helemaal fit worden. We wilden eigenlijk nog graag een ander land bezoeken maar de opties waren ongeschikt in verband met dat er malaria was, of te heet of te lange dagafstanden of teveel verkeer op de weg. Tja, we zijn er ondertussen wel achter dat je niet zomaar met drie kinderen door Azie fietst.

We waren ondertussen aan de andere kant van Maleisie en realiseerden ons dat er hier nog een mooie tocht te maken is (zie kaart). Vanuit Mersing naar Kota Bahru, een stuk van zo'n 560 kilometer met links de jungle en rechts het strand. En genoeg leuke dingen om te doen. En naar het schijnt goede, niet te drukke wegen. Dus dat gaan we doen, en we hebben veel zin in de laatste 8 weken van onze reis. Fietsen geeft zo'n vrijheid en zo veel mooie indrukken onderweg. En we worden er allemaal vrolijk van, hoewel het soms best even afzien is.

We hebben de tickets naar huis geboekt. Op zondag 5 april om 7.00 uur komen we op Schiphol aan. We hebben hier dus nog 8 weken, voldoende om het stuk naar boven te fietsen en nog ergens te relaxen.

De reacties van de kinderen op het feit dat we over een behapbare tijd naar huis gaan:

Tycho (nadat hem was uitgelegd dat het nog 8 weken dus 56 nachtjes duurt voordat we naar huis gaan): 'Telt vandaag ook mee?'

Isabel (tegen Patricia): dan zie ik jou niet meer elke dag!

Daniel: haalde zijn schouders op. (Maar we merken aan hem dat het verlangen om met zijn vriendjes te spelen en lekker te voetballen begint te groeien, zonder overigens dat hij er last van heeft).

Het blijft mooi om te zien hoe de kinderen, die we toch voor een lange periode uit hun fijne nederlandse leven hebben gehaald, genieten van de dingen die we doen. En van ons en van elkaar. Je kinderen worden je medereizigers, het blijft een bijzondere ervaring......