We zijn weer thuis!

We zijn weer thuis, inmiddels al enige weken. De kinderen weer naar school, zelf weer aan het werk. Weg van de lekkere curry's, de vriendelijke mensen, het vrije leven. Af en toe dwalen mijn gedachten weg en zie ik de beelden weer terug...

Niemandsland

Inmiddels begeven we ons in het niemandsland tussen weemoed (naar het fietsen en leven in Azie) en het verlangen (naar de mensen, ons eigen huis in Nederland). In ons geval is dat niemandsland Port Dickson waar we een erg ontspannen laatste week beleven. Wellicht vinden we ook nog tijd om de balans op te maken en dit met jullie te delen. Hierbij nog even een foto van de kaart van Maleisie.

Quiz-uitslag

Woensdag 1 april: de hoogste tijd voor de uitslag van de quiz. Eerst maar even de juiste antwoorden:

Vraag 1: d: Duitsland, Thailand, Maleisie, Singapore.
Vraag 2: b: 76 km van Trang naar Thung Wa in Thailand.
Vraag 3: b: KLIA: Kuala Lumpur International Airport.
Vraag 4: b: Patricia: de details zal ik u hier besparen.
Vraag 5: d: Ko Muk, Ko Turatao, Pulau Penang, Pulau Pangkor, Pulau Tioman (en eigenlijk ook Singapore)
Vraag 6: d: Shah Alam.
Vraag 7: b: Isabel
Vraag 8: b: 1 klapband (en dat op ruim 2900 kilometer).
Vraag 9: d: 60 verschillende bedden/slaapplaatsen (inmiddels op onze eindplek PD, het 67ste bed).
Vraag 10: c: Belanda.

De fotografen hoeven dus niet naar de Zwanenbloem in Zwolle.
De eerste prijs is voor Sigrid, Erik en Nathan met slechts 3 foute antwoorden. De 10 RM komen eraan.
De tweede/troostprijs (1 SD) met 4 foute antwoorden gaat naar Katja.

Over de uitslag kan vanaf aanstaande zondag worden gediscussieerd.
Namens de jury (Isabel, Tycho en Daniel): gegroet.

een ingezonden bericht

Voor kleine kinderen wordt de wereld steeds kleiner,
Voor grote kinderen ook steeds groter,
Voor luie lizzards blijft het onbegrijpelijk kruipen.
Volwassenen moet in de wereld zichzelf en hun
Naasten zien te bedruipen.

Janis de Rijke

'There's nothing that the road can not heal'

Deze regel uit het lied Moab van een van de beste platen van 2008 (Conor Oberst & the Mystic Valley Band) is voor Patries en mij de afgelopen periode een soort lijflied geworden. Rode draad in deze reis is en blijft het fietsen. De ervaring van de natuur, de mensen en alles wat we zien en meemaken op de fiets is intens. De momenten dat we een dorp of een stadje binnenfietsen na een ochtend lekker fietsen blijven heerlijk. 'Gone beneath my wheels', is ook zo'n fijne regel van Conor. Het asfalt onder je wielen voelen doorglijden, terugkijken en een weg zien die door de groene Maleise heuvels slingert. Isabel die als de Colombiaanse klimgeit Luis Herrera mij vlak voor de top nog passeert; Daniel die als een jonge Steven Rooks met zijn shirt open in een strak tempo zijn neus snuitend doorfietst. Wie dacht dat met het bereiken van Kota Baru en nog maar 3 weekjes te gaan de fietsen in het slot gingen heeft het dan ook mis. De afgelopen weken hebben we heerlijk gefietst over een heuvelachtig terrein door het binnenland van Maleisie. Na Kota Baru hebben we de zogenaamde jungle-trein genomen om 8 uur later Kuala Lipis te belanden. Daar even bijgekomen en via een aantal prachtige (60+) etappes zijn we nu in Kuala Pilah. Grappig ook hoe we in een weekje van het echte Maleise Kota Baru via het Indiaas georienteerde Kuala Lipis en het Chinese Mentakab en Teriang weer een dwarsdoorsnede van Maleisie hebben meegemaakt. En ook nog even op een olifant gereden in Kuala Gandah waar een olifantenterugplaatsingproject is. In Seremban en KL wachten ons weer de grote westerse shopping malls, het blijft wat dat betreft toch een maf land dat Maleisie.

Nog een paar etappes. Morgen fietsen we naar Seremban, van daaruit een paar uitstapjes in de omgeving van Kuala Lumpur. Daarna fietsen we (zaterdag) door naar Port Dickson, voor nog een weekje aan het strand. Jazeker, de laatste week wordt er niet meer gefietst. Ook nu al hebben we steeds meer een vakantiegevoel (wat we koesteren door af en toe een hotel met een zwembadje te nemen). Langzaam maar zeker groeit er een voldaan gevoel over wat we allemaal met elkaar gezien, beleefd, gedaan en geproefd hebben. We gaan nog even genieten van wat Maleisie ons te bieden heeft, in het fijne vooruitzicht straks ons leventje in Nederland weer op te kunnen pakken.

Quiz! Quiz! Quiz!

Ja beste mensen, langzaam maar zeker nadert het einde van ons tripje. Veel mensen hebben de blog gelezen en met ons meegeleefd. Hoogste tijd om uw kennis eens te testen. Daarom hebben wij 10 vragen voor u gemaakt. Voor elk goed antwoord ontvangt u 1 punt. De hoofdprijs is 10 Ringgit Malaysia (only). Tevens is er een klein troostprijsje van 1 Singapore Dollar. U kunt uw inzendingen insturen tot 1 april 2009 naar henkenpatries@hotmail.com.
Hier komen ze:

1) In hoeveel landen zijn we geweest op onze reis?
a 1
b 2
c 3
d 4

2) Wat was de langste fietsdag?
a 61 km
b 76 km
c 50 km
d 91 km

3) Hoe heet het vliegveld van waar we naar huis vliegen?
a Changi International Airport
b Kuala Lumpur International Airport
c Port Dickson Airport
d Bangkok International Airport

4) Wie is de 'broekpoeper' in onze groep?
a Henk
b Patricia
c Daniel
d Isabel
e Tycho

5) Op hoeveel eilanden zijn we geweest?
a 1
b 3
c 2
d 5
e 4

6) Waar staat de moskee met de hoogste minaretten in Maleisie?
a Alor Setar
b Kuala Lumpur
c Kota Bahru
d Shah Alam

7) Wie houdt het meeste van wc-papier?
a Tycho
b Isabel
c Henk
d Patricia

8) Hoeveel klapbanden/ lekke banden hebben we tot nu toe gehad?
a 3
b 1
c 5
d 10

9) In hoeveel bedden hebben we tot nu toe geslapen?
a 30
b 40
c 50
d 60

10) 'Where do you come from?'
a Terima Kasih
b Taman Negara
c Belanda
d Kop Khoen

Veel succes!

Kota Bahru

Ondertussen zijn we dus in Kota Bahru aangekomen en hebben 2490 kilometer gefietst. Weer een doel gehaald, altijd een fijn gevoel!!
Naarmate we dichter bij K.B. kwamen werden de dorpjes steeds armoediger. Vissers en boeren. Veel troep op straat, overal scharrelen er geiten en kippen, wat koeien en schapen, En iets meer kakkerlakken. De kippen worden geslachte en verkocht in hutjes langs de kant van de weg, ook een koe zagen we ontleed worden, al zijn ingwanden lagen keurig uitgestald.
Het wc-papier wordt een schaarser goed, we moeten de billen dan schoonmaken met water. Maar als we wc-papier hebben is vooral Isabel er erg blij mee. De moskeen die een aantal keer per dag over de omgeving hun gebeden schallen. Al met al "steeds meer Azie", zoals wij dat noemen. Zeker vergeleken met de west-kust van Maleisie, hier heeft de Grote stad Kota Bahru zelfs een dorps gevoel. We krijgen zo langzamerhand steeds meer zin om weer naar het Westen te gaan, dat betekend eerst naar de west-kust van Maleisie en over 3,5 week weer thuis.

De komende weken zien er ongeveer zo uit:
eerst nog 2 dagen hier in de buurt fietsen, dan als de fietsen erin passen met de "jungle-train" een heel stuk naar beneden, naar Thermeloh. Daar een olifanten-uitstapje, dan of fietsen of met de trein naar Seremban, wat dingen bekijken rondom Kuala Lumpur en de laatste week aan het strand in Port-Dickson, vlakbij het vliegveld.

Dit schrijft Isabel over Maleisie:
We zijn nu al 3 maanden in Maleisie, ik schrijf op wat allemaal anders is dan in Nederland.
Er zijn veel meer huizen van hout, dan van beton. De houten huizen zijn meestal met grappige luikjes en die met beton met een stevig hek eromheen.
Sommige mensen zeggen hallo als je langskomt en sommige mensen knikken of ze giegelen. Als je ergens zit te eten vragen mensen aan een andere tafel: weer du jouw kom from (sommige mensen, niet iedereen)
Ze hebben ook heel andere kleren zoals: sommige mensen hebben doeken om als rokken(mannen en vrouwen), maar ook heel heel sommige mensen helemaal van top tot teen bedekt behalve hun ogen(vrouwen).
Ook is er een keer met mij gebeurd, dat ik naar een speeltuin in een school wou, toen wou ik spelen en toen stopte iedereen met spelen en gingen ze mij aanstaren en durfde ik niet meer te spelen(mama zei ook dat het best logisch was).

Onderweg zien we ook dieren zoals: een keer onderweg zagen we een vrachtauto met apen en die apen gebruiken ze voor kokosnoten uit de boom te halen. En vaak zien we blauwe vogeltjes, wat ik nu best gewend ben!! En vaak op electriciteitsdraden langs de weg ook veel eekhoorntjes. En op de weg dode slangen, maar dat vinden we nu gewoon(een keer hebben we een levende slang gezien, een common cobra!)
We hebben heel veel avonturen beleefd!!
ISABEL

Tycho zegt:
We hebbe veel lizzards en gekko's gezien, grappige diertjes. Toen we een rivercruise gingen nemen hebben we aapjes gezien, eekhoorns, vissen en lizzards.
Ik heb pokemonkaarten gekocht en voetbalkaartjes, Torres zat er ook bij en ik heb een nieuw voetbalpakje, met Torres.
Ik kan 13 tellen onder water blijven. Ik vind het leuk om in de golven te duiken, mama leest veel boekjes voor.

Daniel schrijft:
Over 3 weken gaan we uit Kuala Lumpur (de hoofdstad van Malysia) naar Nederland vliegen.
Je kunt hier ook engelse kranten lezen, The Star of The Strait Times en op zondag the New Sunday Times. Daar staan soms ook de uitslagen van de Eredivisie in. Ook kun je voetbal op tv kijken, vaak wel laat, soms pas om 4 uur 's nachts.
Ook spaar ik engelse voetbal kaartjes van de premier leage(?) Ik spaar samen met Tych, we hebben er al 55. Ik heb ook een Barcelona shirt gekocht en een Manchester United.
Als je fietst liggen er veel dode dieren langs de weg, slangen, honden, katten, soms ook lizzards.
Over een paar dagen gaan we met de trein, wel ongeveer 10 uur.
Ondertussen kunnen we een paar woordjes Malay en tot 10 tellen, maar ik wel goed engels.
We hadden veel boekjes gekregen, ik heb ze bijna uit, jammer!
DANIEL

Kuala Terengganu

Blonde haren en bedekte haren

Op de markt van Kuala Terengganu

Sommige plaatsen vinden hun aantrekkingskracht in hoe ze klinken. Kuala Terengganu is zo'n plaats die ik al een tijdje op de kaart zag staan, goed vond klinken en waarnaar ik benieuwd was. Inmiddels zijn we er 24 uur en het blijkt een even prettige plaats als het klinkt. Er is een centrale markt met de hectiek van Azie, er zijn zowaar fietsriksja's die nog dienst doen, er is weer een fijn Indiaas eettentje en het ligt aan het water waardoor er altijd een fris windje waait en er minder verkeer is. We hebben ons geinstalleerd in een ruime familiekamer (die hebben ze hier bijna overal, meestal 2 dubbele bedden waarbij we dan een extra matras vragen) en doen leuke uitstapjes. Een turtlesanctuary (bedreigde schildpadden), een riviertocht door mangrovebos (en direct het hoofdstuk hierover in het aardrijkskundeboek van Daniel gedaan), batikken op Patries haar verjaardag, verschillende tochtjes met de bus (waar de deuren en ramen altijd openstaan)naar stadjes.

Het fietsen aan deze kant van Maleisie is heerlijk. Het is lekker vlak (fijn voor de kinderen), er is steeds minder verkeer, er zijn steeds meer dorpjes met mooie houten huizen en we fietsen langs de kust. Dat betekent hier van dat mooie, azuurblauwe (in ieder geval erg mooi helder) water, lange, lege stranden (behalve op vrijdag dan worden ze bevolkt door Maleisische families) en chaletjes op het strand. Een aantal keren al letterlijk vanuit ons chaletje het strand op, tien meter rechtdoor en dan dat lekkere water in. Erg fijn, vooral na een ochtend fietsen. En iedere 200 kilometer een stadje zoals nu Kuala Terengganu. Inmiddels staat de teller op 2283 kilometer en we hebben er nog een paar honderd voor de boeg tot we in Kota Bahru zijn vlak bij de grens met Thailand.

Uit het reisdagboek

Weer zo'n lekker eettentje.

Op de verjaardag van Patries: batikken.

Oh heerlijke curry's

Er gebeurt niet heel veel in Nenasi.

De badmintonvereniging annex hotel in Pekan.

Woensdag 11 februari.
De wekker gaat om kwart voor 7. Het blijft een beetje gek om als je alle tijd van de wereld hebt een wekker te zetten, maar we willen het koelste moment van de dag benutten om te fietsen. In een half uur heeft iedereen een paar kleffe broodjes met pindakaas en jam naar binnen gewerkt. Henk shouwt de fietsen, die bijna altijd op onze kamer(s) staan, van de eerste verdieping naar beneden. De tassen doen we samen en voor half 8 verlaten we Kuala Rompin via Highway 3 aan de ooskust van Maleisie. Het is hier een stuk rustiger op de weg dan aan de westkust, maar we moeten alert blijven, vooral met de grote vrachtwagens. Fietspaden kennen ze hier nu eenmaal niet. Na een uur (ongeveer 15 km) houden we de eerste pauze. We zijn de laatste tijd aan de thee: the tarik (trek thee): thee met een zoete room er doorheen 'getrokken'. De kaart van de route komt zoals in bijna iedere pauze op tafel, de kinderen vinden dat alle drie interessant. Als we verder fietsen komen we door dorpjes van de Orang Asli, de aborginals van Maleisie. Mensen met een ander uiterlijk en op het eerste gezicht ook armoediger. De huisjes lijken meer hutten, dat hebben we nog niet zo gezien hier. Het is een stuk met verder weinig bebouwing en weinig eetplekjes dus houden we nog een korte pauze (met koek en snoep en water) om rond een uur of elf Nenasi binnen te fietsen. Op de kaart een redelijke plaats, in werkelijkheid een verzameling houten huizen en een pier voor de visserboten. Gelukkig had Henk gister ontdekt dat hier een soort motel was. De eigenaar staat ons al op te wachten en heeft een kamer voor ons en een kamer voor de fietsen vrij gemaakt. Wat aardig. Het ziet er allemaal wel 'basic' uit. 'Basic' betekent voor de kinderen: een slaapplaats die wel ok is voor een nachtje: dunne matrasjes, koude douche, een niet al te frisse wc (die meestal pas doortrekt als je veel emmers water ingooit).
We eten in het dorp (in een gezellig omgebouwde garage): rijst met fish curry en de kinderen rijst met ommelet. We wandelen nog even naar het strand en staan te kijken van de krakkemikkigheid van de huizen. Dit is wel wat anders dan de steden aan de andere kant van Maleisie. De middag brengen we door met chillen en een potje monopolie. Na het avondeten (het vooral bij Tycho zeer favoriete roti canai, zie eerdere foto's) neemt de baas van het motel ons mee naar de pier waar net de vissersboten terugkomen van de zee. Grote manden met allerlei vis worden aan de wal gehesen. Een hard bestaan: 6 dagen in de week van 6 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds zijn de vissers in de weer. We mogen een visserboot van binnen bekijken. Een onverwacht leuk "uitstapje". Daarna nog een potje voetbal en backgammon en naar bed.

Donderdag 12 februari.
Om 6 uur horen we al de moskee van het dorp. Een klein uur later kraait ook onze haan (de mobiele wekker) en volgt het vlotte ochtendritueel. Als het licht is zitten we al op de fiets (om 7.20 uur op z'n vroegst). Het landschap is minder overweldigend groen dan we gewend zijn. Wel fietsen we op een gegeven moment weer vlak langs de zee. Af en toe passeert er een toeterende of zwaaiende (vracht) auto. Het enthousiasme van de mensen blijft leuk. Isabel zingt weer haar hele arsenaal van kinderen voor kinderen liedjes en de mannen voorop praten over voetbal (al die nieuwe vi's en kick it's geven Daniel veel inspiratie). Totdat Tycho ook aandacht wil en we een spelletje ' dierenradertje' doen. De tweede pauze (na 30 km) drinken we thee in een klein eettentje (een stenen winkeltje met een houten uitbouw) langs de weg. Een typisch gezicht: wat rijst etende mannen die zitten te kletsen. Isabel en Daniel beantwoorden de inmiddels standaard vragen die we krijgen:
-Where do you come from? (Netherlands, Holland of als ze het echt niet verstaan: Belanda)
- How old are you?
Verfrist fietsen we verder. Isabel fietst nu naast me voorop en ik hoor Daniel honderuit praten tegen Patries.
Isabel trapt flink door. Af en toe kijk ik op haar kilometerteller, 16 of 17 km per uur. Ze wil er graag snel zijn want in Pekan blijven we een paar dagen hebben we beloofd. Als we Pekan in fietsen blijkt ook dit maar een klein plaatsje te zijn, maar wel redelijk modern. We hebben in de Lonely Planet gelezen over een mooi hotel, een ouderwets houten huis maar wel heel goed onderhouden. ' Fully booked' blijkt echter als we er zijn. Shit, daar hadden we niet op gerekend. Meestal bellen we even van te voren in kleine plaatsjes, in grotere is altijd wel plek. We kijken bij een ander hotel, maar dat is echt te smerig. Ik zie Isabel haar gezicht, dat rood is aangelopen van de warmte en inspanning, betrekken. Iemand wijst ons op een groot gebouw aan de overkant van de straat. Het blijkt een Chinees vereningingsgebouw te zijn met een groot badmintonveld binnen en op de bovenste verdieping een stuk of wat kamers. Een klein, oud, gebocheld chinees mannetje laat het ons zien. Het is 'basic', gaat net dus. Opgelucht sjouwen we de spullen naar boven. De kinderen gaan zelf verderop in de straat blikjes drinken halen. Net aangekomen in een nieuwe plaats en toch voelen ze zich zo vrij. Na het eten (oh heerlijke curry's: keuze uit wel 20 verschillende bakken) krijgen de kinderen een beloofde dikke ijsco.
's Middags doen we een taak rekenen, chillen we, doen een spelletje en de jongens gaan voetballen op het badmintonveld. We houden een korte vergadering over wanneer verder. We hadden beloofd hier langer te blijven, maar dit is geen ideale plek. Het compromis is dat een dag blijven om bij te komen en dan verder gaan.

Vrijdag 13 februari
Rustdag: ontbijt op bed. Patries kookt eitjes en zet oploskoffie met onze waterkoker. We eten kleffe broodjes met zelf gekookt eitjes, een kopje oplosnescafe (we hebben een simpel waterkokertje gekocht in Thailand) en de kinderen lezen boekjes op bed. Ik haal een krantje (ze hebben hier twee redelijke engelse kranten, met veel engels voetbal) en we knooien een beetje aan. We maken een fietstochtje door het dorp. Langs het paleis van de sultan en het plaatselijke polo-veld. En langs mooie hoten huizen. We drinken thee met lekkere cakejes en samosa's. De man blijkt de tuinman van de sultan te zijn die in de pauze zijn vrouw even meehelpt. Later doen we wat huiswerk: rekenen, goed gelezen. De kinderen vinden het vooral leuk om schoolwerk samen te doen. Ook voor ons is het leuk om te zien wat ze doen en het samen te doen. We liggen, zo blijkt uit een e-mail, goed op schema. Tijdens het avondeten (Tycho heeft weer geluk) hebben we de grootste lol. Ik zie dat iedereen zit te zweten. Dat doen we eigenlijk altijd wel, bij het minste beetje inspanning voel je het al stromen. Toch hebben we er steeds minder last van. Ook Daniel, die de eerste maanden de bal niet heeft aangeraakt, is nu wel flink aan het voetballen. Ook hier in Pekan hebben ze een voetbalveld, zodat we 's avonds een balletje trappen. Tych en Ies zitten ondertussen in een speeltuintje.

Zaterdag 14 februari
Om 7 uur 's ochtends beantwoord ik al de eerste 'where do you come from' vragen, gesteld door een chinese man die op de gang zit te roken. Al snel zijn we op weg naar Kuantan. De eerste 15 km vallen tegen. Redelijk drukke weg met niet altijd een goede vluchtstrook. Gelukkig hebben we een goede kaart van de provincie en vinden we een goede afslag en komen op een rustige weg (zie filmpje). Met de stemming er goed in vervolgen we onze weg. Tycho levert commentaar op alles wat hij ziet: 'vette mooie moskee man', 'kijk een blauw vogeltje', 'alweer een dode slang, pap'. Het wordt een redelijk lange fietsdag, maar het tempo ligt hoog. Patries die even gestopt is om een foto te maken, kan bijna niet meer aanhaken. Het laatste stuk wordt weer drukker. Een indische buschauffeur toetert van enthousiasme. Omdat hij iedere paar honderd meter stopt om iemand in de bus te laten en hij iedere keer weer toetert, trekken we samen op. Vlak voor Kuantan moeten we nog een pittige brug over. Isa is als eerste boven, ze ruikt de stal al. We zien Kuantan liggen en rijden het stadje binnen. Hier weer de gebruikelijke veelheid auto's, shopping malls, etc.
We vinden een lekker hotel met schone lakens, een wc die direct doortrekt en hele lekkere bedden. Naast het lekkere hotel is indisch eten voor de kinderen (en voor ons) een beloning. Bananaleaf: wat groenten, rijst en curry's op een bananenblad en lekker met je handen eten. Fried chicken erbij. 'Very good food', aldus Tycho.
De kinderen blijven de hele dag druk, wrs de adrealine en het feit dat we er zijn. 's Avonds kijk ik met Daniel een FA-cup wedstrijd op een groot scherm, in een eettentje langs de rivier. Het is de eerste wedstrijd in lange tijd die hij ziet. We zitten lekker buiten en hij glundert helemaal. Het is een mooie zomeravond in februari.

Zondag 15 februari
De day after. Iedereen is moe en wat prikkelbaar. Een beetje de dag doorkomen met spelletje, eten, badderen. Midden in het stadje is een moskee en daarnaast 2 voetbalvelden. Hier brengen we het laatste deel van de dag door. Isabel wil graag in de moskee kijken, dat hebben we al lange tijd niet gedaan. Patries hijst zich in een lange juk met capuchon en een jongen leidt ons rond. Hij is trots op de moskee en vindt het zichtbaar leuk om ons rond te leiden.

Programma rest van de week: morgen uitstapje, dinsdag fietsen naar Cherating en daar een paar dagen lekker aan het strand blijven, in dit geval zelfs op het strand, met uitzicht op de zuid-Chinese zee.

Proefje, misschien later meer

Ietsje eerder

Een goedkope andere vlucht gevonden betekent dat we 25 minuutjes eerder thuis zullen zijn: 5 april, 6.35 uur met Malaysia Airlines vanaf KL.

vrijheid

Nog even een aanvulling,dit vindt Patricia van op reis zijn:
Het vrijheidsgevoel van op reis zijn is zo lekker. Dat je elke dag zelf kan bepalen wat je wilt gaan doen: fietsen, luieren, zwemmen, uitstapje, boekje lezen, even niet nuttig zijn. Thuis staat het leven deels vast, natuurlijk hebben we zelf gekozen hoe we ons leven willen invullen(en dat beviel ook goed trouwens), maar even uit die maalstroom is fijn.
En het fietsen is ook heerlijk. Het in beweging zijn, het buiten zijn, je kan alles goed zien, horen en ruiken, daardoor ervaar ik het ook echt goed naar mijn idee.
Een geur die echt bij Azie hoort: de geur van fikkies, overal wordt afval verbrandt, dat is nu zo en 12 jaar geleden ook.

Het is straks fijn om weer thuis te zijn, maar dit ga ik ook missen.

De duimen gaan weer omhoog!

Fijn hoor, al die post!

Brrr...

De kaart van Maleisie (even een kwartslag draaaien), met onze route.

Daniel aan het voetballen met de jongens op Pulau Tioman.

Deze reizigers zijn zo te zien erg gelukkig met elkaar!

Jazeker, de duimen gaan weer omhoog! In eerste instantie van de vriendelijke Maleisiers die ons onderweg met de duim omhoog begroeten, vaak samen met de kreet 'Welcome to Malaysia!'. Hoewel we ook een keer voor het stoplicht stilstonden en er twee oude chineze mensen op de brommer naast ons stonden en ons uitgebreid bekeken. Ik (patricia) lachte vriendelijk, en toen het stoplicht op groen sprong zei de meneer: "too dangerous!", voordat hij wegreed.

En we zijn blij dat we weer kunnen fietsen, want de fietsen hebben twee weken stil gestaan, nadat Henk vlak voor Batu Pahat een klapband kreeg. Met een taxi werd hij 'afgevoerd' (zo voelde het echt even), een taxi die overigens nog even flink op de rem moest voor een overstekende cobra. Inmiddels nieuwe bandjes gehaald in Singapore en nu duimen dat de boel een beetje heel blijft.

De duimen gaan ook omhoog voor de mensen die gerageerd hebben op mijn oproep van een paar weken geleden en post hebben opgestuurd. Super! De kinderen vinden het heerlijk om weer lekker nederlands te lezen. (En te smikkelen van de drop en kitkat). We zaten een tijdje met al vele malen gelezen stripjes en haalden daarom engelstalige voetbalbladen of Tom en Jerry in het Chinees, engelse les boekjes en heel veel potjes backgammon, vooral Isabel en Patries voeren een heftige strijd, het is ondertussen 93- 88 voor Isabel en het lukt mij maar niet om op kop te staan.

Het niet fietsen betekende even lekker relaxen op het eiland Tioman, en op en neer met de bus naar Singapore. En met de bus reizen betekent ook wachten (er zijn er bij die niet altijd even geduldig zijn).

Ondertussen zijn we gewend aan het leven hier, maar af en toe staan we toch nog wel even te kijken. Zo wilde Daniel na het fietsen even gaan zitten in een stoel in het bungalowtje, maar daar lag iets op wat hij maar even aan de kant duwde. Het 'iets' begon te bewegen en een beetje te sissen. Het bleek inderdaad een slang(etje) te zijn. Vorige week dacht Patricia even lekker in een hangmatje te kunnen relaxen op het strand. Vanuit haar (inmiddels bijna dichtgevallen) ooghoeken zag ze iets over het strand schuivelen. Het bleek een bijna 2 meter lange lizzard te zijn die op zoek was naar eten en het uiteindelijk vond tussen het afval van ons ontbijtplekje!

En pauze nemen tijdens het fietsen is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet aan de ruigere oostkant waar we nu zijn. De apen zitten te loeren en komen steeds dichterbij, waardoor we al weer snel op de fiets zitten, want helden met dieren zijn we nog steeds niet(wel minder bang dan eerder). Wat ook niet went is de vriendelijkheid van de mensen. Een mevrouw in Taiping die ons aansprak en twintig minuten later een zak met lekkere cakejes bracht. Mensen in Klang die toen we even gedesorienteerd waren en op zoek waren naar een hotel ons sommeerden achter hen aan te rijden en ons bij een hotel afleverden. En Isabel maakte een vriendinnetje in het zwembad, daar kreeg ze bij wijze van afscheidscadeautje, 5 mooie kunstbloemen van met eieren eraan(waar die eieren voor staan dat is ons niet duidelijk).

Die klapband was dus even tegenvaller(vooral voor Henk), maar kwam ook heel goed uit(meer voor Patries, want...). Hierdoor konden we even heerlijk relaxen op Pulau Tioman, zo'n mooi tropisch eilandje met palmbomen en een hangmatje enzo. (... dat wilde Patries zo graag nog eens doen) En we konden even stilstaan om het laatste deel van onze reis te plannen. En iedereen kon weer even helemaal fit worden. We wilden eigenlijk nog graag een ander land bezoeken maar de opties waren ongeschikt in verband met dat er malaria was, of te heet of te lange dagafstanden of teveel verkeer op de weg. Tja, we zijn er ondertussen wel achter dat je niet zomaar met drie kinderen door Azie fietst.

We waren ondertussen aan de andere kant van Maleisie en realiseerden ons dat er hier nog een mooie tocht te maken is (zie kaart). Vanuit Mersing naar Kota Bahru, een stuk van zo'n 560 kilometer met links de jungle en rechts het strand. En genoeg leuke dingen om te doen. En naar het schijnt goede, niet te drukke wegen. Dus dat gaan we doen, en we hebben veel zin in de laatste 8 weken van onze reis. Fietsen geeft zo'n vrijheid en zo veel mooie indrukken onderweg. En we worden er allemaal vrolijk van, hoewel het soms best even afzien is.

We hebben de tickets naar huis geboekt. Op zondag 5 april om 7.00 uur komen we op Schiphol aan. We hebben hier dus nog 8 weken, voldoende om het stuk naar boven te fietsen en nog ergens te relaxen.

De reacties van de kinderen op het feit dat we over een behapbare tijd naar huis gaan:

Tycho (nadat hem was uitgelegd dat het nog 8 weken dus 56 nachtjes duurt voordat we naar huis gaan): 'Telt vandaag ook mee?'

Isabel (tegen Patricia): dan zie ik jou niet meer elke dag!

Daniel: haalde zijn schouders op. (Maar we merken aan hem dat het verlangen om met zijn vriendjes te spelen en lekker te voetballen begint te groeien, zonder overigens dat hij er last van heeft).

Het blijft mooi om te zien hoe de kinderen, die we toch voor een lange periode uit hun fijne nederlandse leven hebben gehaald, genieten van de dingen die we doen. En van ons en van elkaar. Je kinderen worden je medereizigers, het blijft een bijzondere ervaring......

Hoe bevalt het reizen met de kinderen?

Daar is eigenlijk maar een antwoord op mogelijk, namelijk heel goed!

Maar natuurlijk is er ook een nadeel. De kinderen geven de grens aan van wat mogelijk is. Dat houdt bijv. in eigenlijk niet meer dan +/- 55 km per dag fietsen en op die afstand moet dan wel een hotel zijn. Of voldoende rustdagen inlassen, of niet naar een te heuvelachtig gebied, wel een gebied met redelijk goede gezondheiszorg in de buurt, voor als er iemand echt ziek wordt.
Op dit moment zijn we aan het bedenken wat we nog zouden willen de komende 11 weken, Indonesie of India of Vietnam of toch in Maleisie blijven. En dan komen bovenstaande overwegingen allemaal aan de orde.

Maar: het is vooral erg leuk om met de kinderen op pad te zijn.
We zijn constant met zijn 5-en en dat is erg gezellig en we hebben veel lol. We leren de kinderen nog beter kennen (ik wist niet eens dat dat kon). Op de hotelkamers hebben we over het algemeen weinig ruimte, maar dit gaat erg goed.

De uitstapjes/activiteiten (tempelbezoek, dierentuin, grottentocht, waterval klimtocht etc.) is leuker met de kinderen. Ze zijn steeds erg enthousiast en uitgelaten en vragen en zien dingen waar je zelf niet aan gedacht had.

En het is erg leuk om te zien hoe ze steeds meer reizigers worden en wat ze allemaal leren.
Ze geven in het engels antwoord op de vragen van mensen. (waar vandaan, hoe heet je, hoe oud ben je). En we doen engelse les, veel dagelijkse woorden en zinnen. Willen graag betalen in restaurants. Zitten veel over de kaart gebogen, welke route hebben we al gehad en hoe gaan we verder. Rekenen vlot de Maleise Ringgit om in de euro of in de Thaise Baht, wat kost het eten, de hotelkamer etc.

Leren kleine teleurstellingen snel te verwerken, hebben ze toch niet die lekkere roti in dat restaurant, even slikken, maar dan toch de rijst met kip en dahl ook goed vinden (meestal als ze niet te moe zijn).

Leren doorzetten, als het fietsen even zwaar is, wel doorzetten want ze weten dat er over 15 kilometer weer een hotel is (en als het een paar pittige dagen waren een ijsje als extra beloning, helpt ook). Dus ook snel tevreden met weinig, een ijsje, een nieuwkleurboek, lekker koekjes, veel hebben ze niet nodig om blij te zijn en genoeg te doen te hebben, dat vind ik echt knap.

Het mooiste om te zien blijft dat ze alle drie zo ontspannen zijn en open staan voor nieuwe dingen en indrukken.

Tenslotte: we zijn nu in Mersing, aan de oostkust van Maleisie. Morgen gaan we naar het eiland Tioman om te relaxen aan het strand.

Oh ja: Henk is zijn dipje weer te boven en geniet weer van het reizen (dat ging dus snel over).

Even een aanvulling van Patricia

Hi allemaal,
het is elke keer weer leuk om jullie reacties op de blog te lezen. Ik wil daar ook wel op reageren maar weet niet hoe. Ik kan er namelijk geen e-mail adres op vinden. Dus Birgitt en Sandra en Marian en misschien ook anderen, dit berichtje is voor jullie bedoeld.
En alle gelukspoppetjes, sleutelhangers en dagboekjes doen hun werk nog steeds goed!!!
Doeg!!

Verkouden in een warm land

De Petronas Towers in Kuala Lumpur

Gek doen op het strand van Port Dickson

Speelplezier

Onze gebruikelijke rustpunt op een fietsdag: roti canai

Aaaah, een heerlijk rustig weggetje

Drie op een rij

Uit de oude doos: aankomst per boot op Ko Muk

Het is al weer een heeele tijd geleden dat we iets op de blog hebben gezet. En daarom gaan we dat nu maar weer eens doen. Vandaag zijn we precies 13 weken op reis.

De route
Waar zijn we de afgelopen periode geweest? Vanuit Georgetown zijn we naar Taiping gefietst en van daaruit naar Pulau Pangkor, een mooi eiland. Eerste kerstdag hadden we het moeilijk: de nacht ervoor hadden de meesten overgegeven dus voelden we ons erg slap. Gelukkig knapten we snel weer op. Na een paar lekkere dagen aan het strand hebben we oud en nieuw in Teluk Intan gevierd. Een paar flinke fietsdagen verder waren we in Klang. Daar hebben we fietsen een paar dagen laten staan en zijn we naar Kuala Lumpur gegaan. Onderweg zagen we de moskee met de hoogste minaretten van de wereld. In KL waren we erg onder de indruk van Petronas Towers, twee erg mooie hoge torens (papa durfde er niet in, maar die durft nergens in wat hoog is). Terug in Klang zijn we weer op de fiets gestapt, een paar dagen langs het strand, om uit te komen in Melakka. Daar zijn we nu. In Melakka staan veel oude nederlandse gebouwen en ons hotel heet Heeren Inn.


Hoogtepunt tot nu toe
Letterlijk natuurlijk de Petronas Towers
Daniel: heel veel dingen, waaronder de Petronas Towers, de Zoo van Taiping, in de cave zwemmen, het fietsen (meestal).
Isabel: een donkere grot aanzwemmen achter een gids aan met een zaklantaarn, achter op een brommertaxi rijden, zwemmen in de sunway en de zee
Tycho: alle hoge torens en mooie gebouwen en de Zoo in Taiping
Henk: de mooie, rustige binnenweggetjes door het knalgroene Maleisie, de onderlinge verbondenheid.
Patricia: heel veel kleine hoogtepuntjes, zoals een mooi fietsweggetje, samen lol hebben, kinderen die proeven van iets nieuws, lekker zwemmen in de zee

Dieptepunten tot nu toe
Daniel: de scheten van mama (haha), het hotel in Thung Wa (schimmel op de muur, stonk)
Isabel: de dag dat we in Thailand 76 km hebben gefietst
Tycho: dat het eten niet altijd lekker is
Henk: de huidige fysieke en in mijn geval ook even mentale dip (reizen is net als het gewone leven, soms zit het mee, nu zit het even tegen)
Patricia: een op en afrit vol met auto's waarbij wij de jongens en de meiden waren gescheiden door heel veel hardrijdende auto's

Verkouden in een warm land
Inmiddels merken we goed dat we in de tropen fietsen: het wordt steeds warmer. De eerste periode was er regelmatig bewolking en ook een verkoelend regenbuitje, de laatste weken schijnt de zon fel op ons hoofd. Doordat we ook nog naar het zuiden fietsen hebben we daar wel wat last van. Ondertussen zijn we wel allemaal (behalve Patries) verkouden geworden. Het lukt met name de kinderen niet om er helemaal van af te komen. Flink gesnotter en allemaal koortsig geweest. Al met al merken we dat we toch flink in de reserves hebben getast. (naschrift 21/1: de koorts is inmiddels over, nog wel wat verkoudheden en gesnotter, maar vandaag met z'n allen al weer een leuk uitstapje gemaakt naar een soort scheepvaartmuseum).

Het vervolg
We willen in ieder geval doorfietsen tot Singapore. Het eerdere plan om naar India te gaan laten we schieten (te warm, te moeilijk om met de kinderen te fietsen, waarschijnlijk wordt het dan zwaarder terwijl we meer behoefte krijgen aan wat makkelijkers). We gaan de komende weken relaxed bekijken wat leuk en haalbaar is. We willen graag blijven fietsen, maar weten nu nog niet waar.

Tot slot: oproep

Voor wie het wil en er de komende paar dagen (zeg maar tot ongeveer de 27e gezien de verschepingstijd) zin en tijd voor heeft: het is leuk voor de kinderen om een nog was leesvoer te hebben, bv een stripboekje. Dit kan naar:

General Post Office Singapore

Poste Restante

Bakker, Henk

SINGAPORE

2009

Patricia schrijft:

HI Iedereen

Een goed 2009 toegewenst!!

van ons vanuit Teluk Intan in Maleisie.

Het is de kinderen niet gelukt om wakker te blijven tot 24.00 uur. Om 23.00 uur naar bed.
Ze mochten met wat eigen geld lekkere inkopen doen voor de avond en we hebben gemonypolied?? Daan heeft gewonnen.

Morgen gaan we weer verder richting het zuiden en zullen we de komende week waarschijnlijk Kuala Lumpur bereiken.