Grenzen verleggen en evenwicht vinden

Grens van Thailand naar Maleisie

Blij met het pakketje van oma Yvonne

Verkoeling in de wateval na dag fietsen

De moskee van Alor Setar (binnen)

De moskee van de buitenkant


Pittige afdaling, hoge snelheden

Zwemmen in de waterval

Zwemmen op Ko Turatao (Thailand)

Patricia wandelt over het strand op Ko Turatao, een van de vele verlaten stranden die we in Thailand aantroffen.

Middageten, tijdens een fietsdag

Het is even geleden sinds ons vorig bericht, maar mochten we de vorige keer de indruk gewekt hebben alleen maar rustig aan te doen: ook het tegendeel is waar. Een kwestie van het goede evenwicht vinden. En grenzen verleggen. Een geografische grens zijn we overgegaan: van Thailand zijn we Maleisie in gefietst. In vele opzichten een heel ander land: 80 procent moslims, maar ook veel chinezen en indiers. Dat maakt dat het eten in ieder geval een stuk gevarieerder is. Het contact met de mensen is hier ook gemakkelijker omdat Maleisie een voormalig Britse kolonie is geweest en vele mensen hier Engels spreken. Ook een metrische grens hebben we de afgelopen weken overschreden: inmiddels staat er ruim 1000 kilometer op de teller. Fysiek levert dit vooralsnog niet al te veel problemen op. Henk en Patricia hebben regelmatig 'zware' benen na een paar dagen fietsen, iets waar de kinderen veel minder last van hebben. Voor hun is het reizen, het van plek naar plek gaan, het vermoeiendst. Iedere keer een ander bed om in te slapen, een andere omgeving, andere mensen. Als we ergens, zoals nu in Georgetown op Penang, langer blijven komen zijn meer tot rust. En dat is het evenwicht wat we proberen te vinden, een aantal dagen fietsen, een aantal dagen op een plek blijven en vandaaruit dingen doen. Het fietsen blijft toch een mooie manier om een land te leren kennen en vooral om op plekken te komen waar je anders niet zo makkelijk komt. Zo zijn we de grens van Thailand naar Maleisie over gefietst door het Thale Ban national park, omgegeven door jungle en het hoge gillende geluid van gibbon-apen. Daniel zal zo nog iets schrijven over de waterval in dit nationale park.

Soms is het moeilijk om een slaapplek te vinden op (voor ons) fietsafstand, af en toe is dat een gepuzzel en geregel. Dat kost best veel energie, maar uiteindelijk levert het ook weer mooie routes en oplossingen op. Een paar dagen geleden nog zaten we te puzzelen hoe we van Alor Setar naar Georgetown zouden fietsen. Inmiddels zijjn we er en hebben we een mooi avontuur achter de rug dat onverwachts eindigde bij een waterval vol zwemmende Maleisiers (de dames geheel gekleed), een euforische ferry-overtocht en de straatjes van Georgetown. Probleem in Maleisie (aan deze westkust) is de grote hoeveelheid auto's. Maleisie heeft in de afgelopen jaren een enorme economische boost gekregen en waar in Thailand de meeste mensen op een brommertje scheurden, kunnen velen zich hier een auto permiteren. Dat maakt het fietsen er hier niet leuker op. De komende weken gaan we maar eens bekijken hoe verder.

Over grenzen gesproken: de flexibiliteit en relaxtheid (is daar een ander woord voor) waarmee de kinderen zich hebben omgedoopt tot reizigers blijft fascinerend. Wat in het begin nog veel anders, nu zijn veel dingen gewoon. Daniel die met zijn handen indische curry naar binnen werkt (en dan zegt: gaan we hier morgen weer eten, het was zo lekker), Isabel die al lang weer geheel is opgevrolijkt en samen met Tycho en Daniel van een wandelingetje door de stad een gevaarlijk spel maakt, Tycho die geprikt wordt door een kwal en zich vol bravoure weer in het water stort. Zoals gezegd is het soms ook warm en hebben we het even zwaar, maar over het algemeen verloopt het goed.

De kinderen maken regelmatig hun huiswerk. Voor Isabel is het ontspannend en ze vindt over het algemeen leuk, Daniel heeft wel eens meer moeite om zich te concentreren, als de knop eenmaal om is dan lukt het weer prima.

Daniel schrijft:

We zijn nu in Maleisie. Het is hier anders dan in Thailand. Een klein beetje anders. Er zijn verschillende mensen: Indiers, Chinezen en Maleisiers. Veel grote steden hebben een Chinatown en een Little India. Er zijn veel moslims en een moskee en veel vrouwen met een hoofddoek. In Alor Setar staat een mast, hij is 165,5 meter hoog, we hebben hem beklommen.

Toen we nog in Thailand waren gingen we een waterval beklimmen. Vanaf de bungalow gingen we er heen fietsen. Toen moesten we klimmen, eerst gewoon een trap op, later over de rotsen klimmen. Het was erg glad, dus moesten we oppassen. De waterval had 9 verdiepingen. Toen we bij de 9de verdieping waren gingen we zwemmen. Er zat opeens een bloedzuiger aan mijn voet. Ik schrok erg. Ik had een wondje, maar het deed geen zeer. De waterval heette Ya Roi.

Isabel schrijft:

We zijn 7 december de grens overgaan van Thailand naar Maleisie. Mama en Papa moesten veel dingen invullen om naar Maleisie te gaan. Aan elke kant was een markt, het was zondag, de drukste dag van de markt. We gingen die dag naar Kangar fietsen en moesten een hoge berg op, 5 km achter elkaar omhoog. In Maleisie zijn veel dingen chinees, zoals de eettentjes en winkeltjes. In Alor Setar was een hele buurt met chineze winkeltjes. En een hoge toren: de Menara Alor Setar.

Toen we nog in Thailand waren gingen met een boot naar een eiland (Ko Turatao, zie foto's boven) en omdat het water te laag was moesten we met een paar andere mensen en de fietsen overstappen op een longtailbootje. Bij de pier moesten we snel naar onze bungalow om niet nat te worden want het regende heel hard. We zijn naar een viewpoint geweest, het uitzicht was mooi en op de terugweg zag ik met mam en daan twee aapjes. Een aapje zat de ander te vlooien. Ook zijn we met een longtailboot naar een grot geweest waar vroeger krokodillen hebben gezeten. Het strand was daar mooi en toen pap, daan en tycho aan het zwemmen waren was Tycho geprikt door een kwal. Aapjes liepen gewoon los rond en ze deden gewoon de prullenbakken open en haalden alles overhoop.

P.s. Mam: het pakje in Satun was niet aangekomen, waarschijnlijk veroorzaakt door de bezetting van het vliegveld in Bangkok.