'There's nothing that the road can not heal'

Deze regel uit het lied Moab van een van de beste platen van 2008 (Conor Oberst & the Mystic Valley Band) is voor Patries en mij de afgelopen periode een soort lijflied geworden. Rode draad in deze reis is en blijft het fietsen. De ervaring van de natuur, de mensen en alles wat we zien en meemaken op de fiets is intens. De momenten dat we een dorp of een stadje binnenfietsen na een ochtend lekker fietsen blijven heerlijk. 'Gone beneath my wheels', is ook zo'n fijne regel van Conor. Het asfalt onder je wielen voelen doorglijden, terugkijken en een weg zien die door de groene Maleise heuvels slingert. Isabel die als de Colombiaanse klimgeit Luis Herrera mij vlak voor de top nog passeert; Daniel die als een jonge Steven Rooks met zijn shirt open in een strak tempo zijn neus snuitend doorfietst. Wie dacht dat met het bereiken van Kota Baru en nog maar 3 weekjes te gaan de fietsen in het slot gingen heeft het dan ook mis. De afgelopen weken hebben we heerlijk gefietst over een heuvelachtig terrein door het binnenland van Maleisie. Na Kota Baru hebben we de zogenaamde jungle-trein genomen om 8 uur later Kuala Lipis te belanden. Daar even bijgekomen en via een aantal prachtige (60+) etappes zijn we nu in Kuala Pilah. Grappig ook hoe we in een weekje van het echte Maleise Kota Baru via het Indiaas georienteerde Kuala Lipis en het Chinese Mentakab en Teriang weer een dwarsdoorsnede van Maleisie hebben meegemaakt. En ook nog even op een olifant gereden in Kuala Gandah waar een olifantenterugplaatsingproject is. In Seremban en KL wachten ons weer de grote westerse shopping malls, het blijft wat dat betreft toch een maf land dat Maleisie.

Nog een paar etappes. Morgen fietsen we naar Seremban, van daaruit een paar uitstapjes in de omgeving van Kuala Lumpur. Daarna fietsen we (zaterdag) door naar Port Dickson, voor nog een weekje aan het strand. Jazeker, de laatste week wordt er niet meer gefietst. Ook nu al hebben we steeds meer een vakantiegevoel (wat we koesteren door af en toe een hotel met een zwembadje te nemen). Langzaam maar zeker groeit er een voldaan gevoel over wat we allemaal met elkaar gezien, beleefd, gedaan en geproefd hebben. We gaan nog even genieten van wat Maleisie ons te bieden heeft, in het fijne vooruitzicht straks ons leventje in Nederland weer op te kunnen pakken.